Het verhaal:Valium heb ik 36 jaar lang geslikt. Ik was gewend de hoogste dosis van 10 MG te slikken. Ik was verslaafd. Je begint als een patient en eindigt als verslaafde. Mijn arts zag dit heus wel, maar door mijn houding bleef hij het voorschrijven en zo bleef ook hij wachten op mijn besluit om ermee te stoppen. Je wordt als verslaafde heel vindingrijk. Elke maand belde ik naar de praktijk om een nieuw recept en dat kreeg ik ook. Waren er dagen waarop ik mij best wel goed voelde, dan bewaarde ik de tabletten van die dag voor een dag dat ik mij minder voelde en zo groeide mijn voorraad verder. Het werd mijn vluchthaven en zekerheid dat ik nooit zonder zou zitten als ik meer nodig had dan verantwoord was en dat mijn arts er niet achter zou komen hoe ik met mijn gebruik rommelde. Als hij dat geweten had dan was die kraan allang dicht gedraaid en dat was mijn allergrootste angst. Ik kon niet meer zonder die zekerheid van Valium leven. Elk ongewenst gevoel dat mij verontrustte werd weggeslikt en zo hoefde ik al die jaren niet te leven met gevoelens die horen bij een gezond leven. Emoties slikte ik dood en zo verhardde ik van binnen zonder dit te beseffen. Op mijn werk was ik ook zonder emoties en daarom dachten zij daar dat ik prefect functioneerde als counselor en de situaties aldaar volkomen in de hand hield.Mijn verslaving was na een jaar een feit. Ik drukte haar weg met het gezegde dat ik kon stoppen op elk moment dat ik dat wilde. Maar ik wilde allang niet meer. Ik had het niet meer in de hand, maar dat wist ik zelf niet meer; ook dat gevoel werd onderdrukt door de verslaving. Ik dacht goed te functioneren en voelde mij sterk. Het was ineens onlosmakelijk met mijn leven verbonden en zo vergat ik welke troep dagelijks mijn lichaam verziekte en dat daaruit meer kwalen voortkwamen, die ik nooit daaraan weet, maar aan de omstandigheden. Als de Valium het niet meer aan kon, dan moest de arts maar zien dat hij mij daarvan af hielp met nog meer medicijnen.
Har
