...zelfs zo fanatiek dat ik in 1979 mijn been gebroken heb bij het vissen. Het was mijn linker onderbeen. In het ziekenhuis bleek bij het bijkijken van de foto, dat het been schuin gespleten was. Ik moest een operatie ondergaan om de twee helften aan elkaar te schroeven. Ik heb 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik was de eerste patient die met vissen zijn been gebroken had.Hoe had dit kunnen gebeuren? Ik zat met Jac Houben uit Neer te vissen bij de PLEM aan het lateraal kanaal. Dat water is warm en vissen houden zich daar graag op. De kanaalkant loopt schuin af en is bedekt met kleigrond. Het had een beetje geregend en het was glad. Ik had een plekje gevonden waar ik mijn linkervoet achter een graspol kon plaatsen. Ik kreeg beet en sloeg aan. Mijn rechtervoet gleed weg, maar mijn linker kon niet volgen, die stond geblokkeerd. Ik hoorde een droge knak en mijn linkervoet zat niet meeer achter de graspol.
Die is gebroken, zei ik tegen Jac. Hij kwam kijken en je kon zien dat de voet er onnatuurlijk bij lag. De dokter moest komen. Mobieltjes waren er nog niet, dus Jac klom naar boven en vertrok met de auto naar de huisdokter in Haelen. Daar zat ik, moederziel alleen. Ik bemerkte dat ik goed moest opletten met de gladde bodem, af en toe dreigde ik verder naar beneden te glijden. Ik vond het raar dat mijn been geen pijn deed. Na een half uur kwamen er 2 auto's aan. Die van Jac en de dokter. De dokter durfde niet naar beneden. Ik moest zelf naar boven, achteruit omhoog sjravelen over mijn kont. Het gebroken been kreeg dan geen belasting en met mijn goede been duwde ik me omhoog. Het lukte wonderwel. Bij de auto van Jac hielpen ze me instappen. Mijn jas werd opgerold en onder het knie gelegd, zodat het gebroken been niet aan de grond kwam. Zo vertrokken we naar het ziekenhuis in Roermond. De rest heb ik al verteld.
O ja, de schroeven zitten na 27 jaar nog altijd in mijn been. Ik kan de schroeven nog altijd voelen. Volgens mij moeten ze van roestvrij staal zijn!!
Har
